Het is 2004 – je brengt tegelijkertijd sprankelende roze lipgloss uit een sappige buis aan terwijl je je top 8 op MySpace bijwerkt. Het nieuwe nummer van Britney Spears Toxic Plays op de achtergrond en je denkt aan wat je zult dragen om Lindsay Lohan’s nieuwe film Mean Girls later vanavond te gaan zien. Je begint met je tas, wat duidelijk het belangrijkste deel van je outfit is, en gaat vanaf daar. Waarom draag je natuurlijk je nieuwe favoriete tas: Sappy Couture’s Terry Cloth Barrel Bag.
Ik heb in mijn leven veel twijfelachtige mode-keuzes gemaakt-van lowrise (en veel te kort) denim rokken tot velours met schrijven op mijn billen-ik grinnik meestal als ik denk aan tiener en pre-tiener Kaitlin. En hoewel veel van de dingen die ik droeg, bid ik dat ik nooit in stijl terugkomt – lowrise jeans die ik tegen je praat – de meeste van mijn outfits waar ik niet echt spijt van heb. Op het moment dat ik ze droeg, maakten ze me gelukkig en als kind was ik erg verlegen en introvert. Ik gebruikte mode en mijn outfits als een manier om mezelf uit te drukken, maar ook als een manier om zich te verhouden tot mijn collega’s, en lang voordat Dior, Louis Vuitton en zelfs coach op mijn verlanglijst waren, was er één tas die nooit mijn kant verliet.
Ik ontving genoemde tas als een gezamenlijk geschenk van mijn broer en zus voor Kerstmis toen ik op de middelbare school zat. Ik wilde het zo graag en ik smeekte mijn oudere broers en zussen ervoor. Als de herinnering me van dienst is, heb ik ze zo lastiggevallen dat de tas niet eens een verrassing was toen ik hem op kerstochtend opende. Toch was ik nog steeds vol ontzag toen ik het pakket opende en eindelijk een hand op mijn nieuwe baby kon leggen in al haar Terry Cloth -glorie, opzichtige kettingband en een irritant grote ‘J’ om op te starten.
Op de een of andere manier als ik over mijn eerste tassen praat, vergeet ik haar-mijn eerste echte liefde, maar ik kijk terug op die tas met goede herinneringen aan zorgeloze dagen en de naïviteit van mijn jeugd. Helaas ben ik er lang geleden van af, nadat ik het opzij had gegooid voor mijn eerste coachtas gevolgd door mijn kleine Dior -zadeltas een jaar of zo later. Waar ze ook is, ik hoop dat ze gelukkig is.